Η αξία της διατήρησης της πολιτισμικής μας κληρονομιάς,τα μνημεία

Τα μνημεία του τόπου μας,οι εκκλησίες,τα μοναστήρια,οι αρχαίες πόλεις με τους ναούς τους,τα κτήρια της αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας μας είναι αναπόσπαστα και βασικά κομμάτια της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.Είναι εκφράσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας σ΄όλη την διάρκεια της ιστορίας.Ξεκινούν από τους ιστορικούς χρόνους και φθάνουν μέχρι της μέρες μας.Είναι ο καθρέπτης των συναισθημάτων,της λατρείας,της φτώχειας,του πλούτου,της χρησιμότητας,της διασκέδασης,της παιδείας.Είναι η αναφορά στην κουλτούρα,στην φιλοσοφία,στην πολιτική,στις σκέψεις του λαού και των ηγετών κατά εποχή.

Στο βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο,»οι αόρατες πόλεις»,η αρχιτεκτονική των κτηρίων ακολουθεί,αλλά ίσως και να οδηγεί,τις επιθυμίες,τις αναμνήσεις,τους πόθους των κατοίκων.

Είναι φανερό ότι τα μνημεία φανερώνουν την ίδια την ιστορία του τόπου ,τυχαία ή σκόπιμη καταστροφή,ή επιδείνωσή τους,είναι απώλεια για τον πολιτισμό και την ιστορία των ανθρώπων τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Διαβάζοντας ένα βιβλίο που αναφερόταν στον Λιβάνιο,ρήτορα,σοφιστή και δάσκαλο του Μεγ.Βασιλείου,του Αγ.Ιωάννη του Χρυσοστόμου αλλά και του Ιουλιανού,κράτησα από μια επιστολή του προς τον βασιλέα Θεοδόσιο,η οποία αναφέρεται στη λεηλασία και το γκρέμισμα των ναών των εθνικών,από μέρος φανατισμένων χριστιανών,της εξής παράγραφο: ….όταν ένας αγρός στερηθεί το ναό του πάει χαμένος,τυφλώνεται και πεθαίνει.Οι ναοί έδωσαν ζωή στους αγρούς και από γενιά σε γενιά παραδόθηκαν στους σημερινούς ανθρώπους…  .Με μια πιο ελεύθερη ερμηνεία , στα λεγόμενα του Λιβάνιου,αγρός είναι ο καθένας μας,έχουμε ανάγκη την καλλιέργεια και την μάθηση με σωστό τρόπο και σωστή βάση,αυτή την βάση προσφέρει η πολιτισμική μας κληρονομία,τα μνημεία και η ιστορία που κουβαλάνε,η παράδοση.

Στις μέρες μας οι ίδιοι οι χριστιανοί και αυτοί που νιώθουν ελεύθερα πνεύματα,αρνούμενοι κάθε θεία ύπαρξη αλλά υμνώντας την προσφορά τους στα κοινά,δεν καταστρέφουν μόνο τα αρχαία μνημεία αλλά και τους χριστιανικούς ναούς,τα πανέμορφα και αξιόλογα, από ιστορική άποψη, εκκλησάκια  και ναύδρια.Πώς;Μα φυσικά μέσα από την αδιαφορία που τους διακατέχει και την μη μέριμνα για τα μνημεία που καταστρέφονται.

Ένας ευσεβής ηγούμενος,ο Μακάριος,στις τελευταίες σειρές της διαθήκης του,συνταχθείσας την 19η Αυγούστου του 1632,δίνει ένα μικρό ναύδριο σε κάποιο μοναστήρι με την παρακάτω αναφορά: … και όποιος ήθελε περικόψη την άνωθεν ΄σύμβαση να μη λειτουργάται η εκκλησία,να έχει τας αράς των τετρακοσίων δέκα και οκτώ θεοφόρων πατέρων και των υποκάτωθεν υπογεγραμμένων τον αφορεσμό και το ανάθεμα…  .

Ο ναός αυτός στις μέρες μας,με τοιχογραφίες του 14ου και του 17ου αιώνα,κινδυνεύει να καταστραφεί και φυσικά δεν λειτουργάται.

Επέλεξα να αναφέρω την παραπάνω διαθήκη του ηγουμένου θέλωντας να επισημάνω,πρώτον την αδιαφορία που έχει επιλέξει η πολιτεία γι΄αυτό το εκκλησάκι και δεύτερον ότι κίνητρό μας για την διάσωση του συγκεκριμένου μνημείου αλλά και κάθε μνημείου δεν πρέπει να είναι ούτε ο φόβος της αράς του κάθε ηγουμένου,ούτε φυσικά και οι διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες και απάθειες.Αντίθετα και απλά ο σεβασμός στην παράδοσή μας  και στον πολιτισμό μας πρέπει να καθοδηγεί τα βήματά μας.

Το παραπάνω κείμενο δεν γράφεται με στόχο να καταγγείλει κανέναν και να κατανείμει ευθύνες.Γράφεται από αγωνία και με μόνο στόχο να αναδείξει το πρόβλημα και να κινητοποιήσει όλους τους αρμόδιους,τους φορείς και την πολιτεία γενικότερα.Να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει όλους μας.Γιατί η διατήρηση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς είναι υπόθεση όλων μας,μιας και ο πολιτισμός και η παράδοση και τα μνημεία του τόπου μας δεν αφορούν μόνο στους εκάστοτε πολιτικά διαχειριστές αλλά την ίδια την ταυτότητά μας,μιας και είναι κοινή κληρονομιά όλων των ανθρώπων που κατοικούν στον ίδιο τόπο.Γιατί είναι υπόθεση που δεν αφορά μόνο στο παρελθόν αλλά το τώρα και το αύριο.

Γιατί » όταν ένας λαός ξεχνά την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναγράψει» σκάβοντας στα ερείπια που ο ίδιος με την αδιαφορία του δημιούργησε.

ΙΓΚΟΡ ΦΙΟΝΤΟΡΟΒΙΤΣ ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ (1882-1971)

 

 

 

 

ΙΓΚΟΡ ΦΙΟΝΤΟΡΟΒΙΤΣ ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ (1882-1971)

 

Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι γεννήθηκε στο Ορανίενμπαουμ, θέρετρο κοντά στην Αγια Πετρούπολη, το 1882. 0 πατέρας του ήταν τραγουδιστής, σολίστ της Αυτοκρατορικής Όπερας της Πετρούπολης. Στα δέκα του χρόνιο ξεκίνησε μαθήματα πιάνου. Το 1901 ξεκίνησε σπουδές νομικής στην Πετρούπολη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα θεωρίας της μουσικής. Ο σημαντικότερος δάσκαλός του ήταν ο Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ, με τον οποίο ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα το 1903 και έμεινε δίπλα του ως το 1908.

Το πρώτο του σημαντικό έργο είναι Το πουλί της φωτιάς, ένα μπαλέτο που γράφτηκε κατά παραγγελία του Ντιάγκιλεφ για τα Ρωσικά Μπαλέτα και παρουσιάστηκε το 1910 στο Παρίσι. Η επιτυχία του έργου τον έκανε διεθνώς γνωστό. Το 1911 γράφει το μπαλέτο Πετρούσκα, όπου, όπως και στο προηγούμενο μπαλέτο του, τα ρωσικά λαϊκά στοιχεία μετασχηματίζονται σε έργα αμιγώς μοντέρνα. Ωστόσο, η καθιέρωση του Στραβίνσκι ως ενός από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής του θα έρθει με το τρίτο μπαλέτο του, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης (1913) το οποίο, εξ αιτίας και του περίφημου σκανδάλου που προκλήθηκε στην πρεμιέρα του, έγινε ένα από τα ορόσημα στην ιστορία της μουσικής.

Με το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου, που θα αναστείλει τις δραστηριότητες των Ρωσικών Μπαλέτων, θα εγκατασταθεί στην Ελβετία και θα γράψει εκεί μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, με θέματα παρμένα κυρίως από τη ρωσική Λαϊκή παράδοση: Το αηδόνι (1914), Η αλεπού (1915), Γάμοι (1914-23), Η Ιστορία του Στρατιώτη (1918), Συμφωνία για πνευστά (1920), Μάβρα (1922). Δε θα επιστρέψει στη Ρωσία μέχρι το 1962.

Για την επαναλειτουργία των Ρωσικών Μπαλέτων θα γράψει τον Πουλτσινέλα (1920), μια μεταγραφή σε προσωπικό ύφος ενός έργου του 18°» αιώνα που αποδίδεται στον Περγκολέζι. Με το έργο αυτό ξεκινάει η δεύτερη σημαντική περίοδος στη συνθετική πορεία του Στραβίνσκι, η νεοκλασική. Την ίδια χρονιά εγκαθίσταται στη Γαλλία (θα πάρει τη γαλλική υπηκοότητα το 1934).

Τα επόμενα είκοσι χρόνια ο Στραβίνσκι στρέφεται στις μουσικές μορφές του παρελθόντος, χρησιμοποιώντας τις στο πλαίσιο των δικών του αισθητικών επιδιώξεων. Σημαντικότερα έργα αυτής της περιόδου είναι ο Οιδίπους Τύραννος (1927), ένα ογκώδες ορατόριο βασισμένο στο έργο του Σοφοκλή, σε μια μεταγραφή από τον Ζαν Κοκτώ στα λατινικά, ο Απόλλων Μουσηγέτης (1928), ένα έργο για έγχορδα στο στιλ του Λουλί, το τελευταίο από τα μπαλέτα του που θα παρουσιάσει ο Ντιάγκιλεφ, το μπαλέτο Το φιλί της νεράιδας (1928), αφιερωμένο στη μνήμη του Τσαϊκόφσκι, που έγινε πια ο αγαπημένος του Ρώσος συνθέτης, η Συμφωνία των Ψαλμών (1930), ένα σχεδόν επικό έργο πάνω σε κείμενα των Ψαλμών, που σηματοδοτεί την επανασύνδεση του με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ταυτόχρονα, από τη δεκαετία του ’30 αρχίζει να συνθέτει ολοένα και περισσότερη οργανική μουσική: Κοντσέρτο για βιολί (1931), Κοντσέρτο για δυο πιάνα (1935), Κοντσέρτο «Dumbarton Oaks» (1937-8), Συμφωνία σε Ντο (1938), Συμφωνία σε. τρία μέρη (1945). Παράλληλα, ξεκινάει μια άλλη σημαντική και μακροχρόνια συνεργασία του στο χώρο του χορού, αυτή τη φορά με τον Ζορζ Μπαλανσίν, για τον οποίο θα γράψει τα μπαλέτα Περσεφόνη (1934), Jeu de Cartes (1937), Ορφέας (1946), Αγών (1957).                                                                                                    

Το 1938 ο Στραβίνσκι θα χτυπηθεί από το διαδοχικό θάνατο, μέσα σε μερικούς μήνες, της κόρης, της γυναίκας και της μητέρας του. Μπροστά στην απειλή του πολέμου, πικραμένος από την Γαλλία και με τον θάνατο των αγαπημένων του να τον βαραίνει, φεύγει για την Αμερική μαζί με τη μέλλουσα δεύτερη σύζυγό του Βέρα, όπου και θα μείνει μέχρι το θάνατο του, παίρνοντας μάλιστα και την αμερικανική υπηκοότητα, το 1945.

Το 1940 εγκαθίσταται στο Χόλιγουντ, όπου του γίνονται αρκετές προτάσεις για να γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, χωρίς όμως να καταλήξουν ποτέ σε συμφωνία. Στο τέλος της δεκαετίας του ’40 αφιερώθηκε στο Rake’s Progress (Η καριέρα του ασώτου, 1951), την τελευταία του όπερα, γραμμένη στο ύφος των κωμωδιών του Μότσαρτ, σε Λιμπρέτο του Ώντεν.

Η τελευταίο στροφή στην καριέρα του Στραβίνσκι έγινε στη συνέχεια, όταν άρχισε να μελετά τη σειριακή μουσική και ειδικά το έργο του Άντον Βέμπερν, συνθέτοντας με την τεχνική αυτή μια σειρά από έργα, κυρίως θρησκευτικής έμπνευσης: Canticum Sacrum (1955), Threni (1958), Requiem Canticles (1966), κ.ά.

0 Στραβίνσκι συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να διευθύνει έργο του σε συναυλίες και να το ηχογραφεί. Εξέδωσε επίσης βιβλία αισθητικής, απομνημονεύματα και συνομιλίες. Πέθανε στις 6 Απριλίου 1971, στη Νέα Υόρκη και τάφηκε, όπως είχε ζητήσει, στη Βενετία, στο νησάκι San Michele, δίπλα στον τάφο του Ντιάγκιλεφ.

Δείτε video στο youtube  με τον ίδιο τον συνθέτη στο έργο του firebird :                                                         http://www.youtube.com/watch?v=5tGA6bpscj8&feature=related

EΛEYΘEPH ΣΠOYΔH ΦΩTOΓPAΦIAΣ ΠEIPAIKOY ΣYNΔEΣMOY -νέα σεμινάρια-

EΛEYΘEPH ΣΠOYΔH ΦΩTOΓPAΦIAΣ

ΠEIPAIKOY ΣYNΔEΣMOY

ΔEΛTIO TYΠOY

Είκοσι χρόνια δημιουργικής λειτουργίας κλείνει φέτος η “EΛEYΘEPH ΣΠOYΔH ΦΩTOΓPAΦIAΣ” του Πειραικού Συνδέσμου.

Πρόκειται για ενα Φωτογραφικό Eργαστήρι οξυνσης της οπτικής αντίληψης και εφαρμογής πολλαπλών φωτογραφικών τεχνικών με πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια και με αδιάκοπη παρουσία στα γενικώτερα εικαστικά δρώμενα διοργανώνοντας διαλέξεις,εκθέσεις Φωτογραφίας, φωτοεξορμήσεις κ.α.

H εκπαίδευση, προσανατολισμένη στην επαγγελματική προσαρμοστικότητα, γίνεται σε τρίμηνα σεμινάρια τα οποια μπορουν να παρακολουθήσουν ολοι ανεξαρτήτως ηλικίας και προηγούμενων γνώσεων πάνω στη φωτογραφία.

Tη μύηση στο μαγικό κόσμο της εικόνας εχει αναλάβει με ζήλο και υπευθυνότητα ο φωτογράφος και δάσκαλος της φωτογραφικής τεχνης κ. Kίμων Aξαόπουλος. Eιναι ο ανθρωπος που έστησε το εργαστηρι και εχει την ευθύνη για ολα τα εκπαιδευτικά προγράμματα.Πιστευει ακράδαντα οτι η φωτογραφική τέχνη ειναι μια προσιτή και ακρως δημιουργική τέχνη που με κατάλληλες οπτικοκινητικές δεξιότητες γινεται ευκολα κτήμα του εκάστοτε θιασώτη της.

Oι απόφοιτοι της σχολής εχουν ηδη σταδιοδρομήσει τόσο επαγγελματικά οσο και καλλιτεχνικά με αξιολογο εικαστικό έργο. Tο ολο εκπαιδευτικό πρόγραμμα πλαισιώνεται απο μαζικες εξορμησεις σε μερη φωτογραφικου ενδιαφέροντος ενω πολυ συχνές ειναι και οι επισκέψεις σε εκθέσεις φωτογραφίας με κριτικές συζητήσεις παρουσία του δημιουργού.

Eγγραφές ολο το χρόνο – Oλιγομελή τμήματα

ΝΕΟ ΤΜΗΜΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ

Πειραϊκός Σύνδεσμος οδός Kαραΐσκου 104 και Σωτήρος πλατεία Kοραή του Πειραιά τηλ 210-4178159 210-4129948 fax 210-4130521.

Στη διάθεσή σας για κάθε συμπληρωματική πληροφορία.

Kίμων Aξαόπουλος

Καθηγητής φωτογραφίας

Tηλ. 210-2913102

6932-305880

e-mail: kimon@otenet.gr

Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Τα Νέα

Σήμερα είναι ένα πολιτιστικό γιαπί στην καρδιά της Αθήνας. Τον Μάιο όμως το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο υπόσχεται πως θα είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πλούσια σε εκθέματα μουσεία. Πέντε χρόνια μετά την επανέκθεση του πρώτου μέρους της μόνιμης συλλογής του (της αμιγώς βυζαντινής που περιλαμβάνει 1.200 έργα) και ύστερα από δέκα χρόνια προετοιμασίας, 1.745 έργα τέχνης που χρονολογούνται από το 1453 ώς και τον 20ό αιώνα βρίσκονται στην τελική ευθεία προετοιμασίας. «ΤΑ ΝΕΑ» μπήκαν στα υπερσύγχρονα εργαστήρια συντήρησης του μουσείου και πήραν μια πρώτη γεύση από όσα θα περιμένουν τους επισκέπτες στα 1.400 τ.μ. που θα ολοκληρώσουν τις μόνιμες συλλογές του μουσείου.

«Είναι η πρώτη φορά που ένα ελληνικό μουσείο επιχειρεί οργανωμένα να διαβάσει τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο», λέει ο διευθυντής του Βυζαντινού Μουσείου Δημήτρης Κωνστάντιος. «Πρόκειται για μια άγνωστη εποχή που έχει διαστρεβλωθεί από έννοιες όπως Βενετοκρατία και Τουρκοκρατία και που μας αφορά όλους καθώς δημιούργησε τις συνθήκες που οδήγησαν στην Επανάσταση του 1821. Για να αναδείξουμε αυτή τη σύνθετη εποχή δεν αντιμετωπίζουμε τα εκθέματα ως αριστουργήματα, αλλά ως μαρτυρίες πολιτισμού». Πάνω από το 70% των εκθεμάτων που θα «μιλήσουν» για τους πέντε αιώνες που καλύπτουν την περίοδο «Από το Βυζάντιο στη νεώτερη εποχή» μέσα από άξονες που θα θίξουν θέματα όπως η κοινωνία και η τέχνη της βενετσιάνικης Κρήτης, η τέχνη στα Επτάνησα, η οθωμανική κατάκτηση, η Εκκλησία, οι μονές, οι όψεις της καθημερινής ζωής, ο ρόλος των εντύπων, η θρησκευτική ζωγραφική στο νεοελληνικό κράτος. Ντεμπούτο κάνουν ανάμεσα σε άλλα οι τοιχογραφίες ενός ολόκληρου τοίχου του 15ου αιώνα από την Απόλπαινα Λευκάδας. Τα ζωγραφισμένα θωράκια από τον διάσημο Επτανήσιο Μόσκο, όπου φαίνεται η επιρροή που έχει δεχτεί από τις χαλκογραφίες της Δύσης. Το μοναδικό σχέδιο της ουρανίας (οροφογραφία) του Παναγιώτη Δοξαρά που έφτιαξε για τον Άγιο Σπυρίδωνα της Κέρκυρας. Οι τοιχογραφίες του 18ου αιώνα από την Παναγιά των Δελφών που γκρεμίστηκε για χάρη των ανασκαφών.

Τα γοητευτικά: Οι επιτάφιοι που έχουν φτιάξει οι επώνυμες κεντήστρες της Πόλης. Οι καραμανλήδικες εικόνες που φέρουν επιγραφές στα τούρκικα γραμμένες με ελληνικά στοιχεία.
Τα καθημερινά: Τα περίτεχνα φυλαχτά. Οι κρίκοι φρενοβλαβών, μεταλλικά στεφάνια με αλυσίδα με τα οποία έδεναν μέσα στην εκκλησία τους «δαιμονισμένους». Οι τηνιακοί φεγγίτες από γκρι ασβεστόλιθο.
Το φινάλε: Δύο μεγάλα ανθίβολα του Παπαλουκά από την Άμφισσα, και έργα με θρησκευτικά θέματα των Κόντογλου, Παρθένη κ.ά. που αποτυπώνουν πώς η έφτασε η θρησκευτική τέχνη στον 20ό αιώνα, ενώ κάθε έξι μήνες η τελευταία αυτή ενότητα θα ανανεώνεται με νέα έργα και εκθέσεις- αφιερώματα σε ζωγράφους.

Το καλοκαίρι προγραμματίζεται το μουσείο να έχει αποκτήσει καφέ- εστιατόριο και πωλητήριο, ενώ ο κήπος του, συνολικής έκτασης 25 στρεμμάτων, θα έχει φυτευτεί με 450 μεγάλα δέντρα (ήδη έχουν φυτευτεί 150) και 2.000 θαμνοειδή φυτά και θα παραμένει ανοιχτός μέχρι αργά. Οι επισκέπτες του πολιτιστικού πάρκου θα βλέπουν πως το εύρημα μετατρέπεται σε έκθεμα μέσα από τρεις παλαιοχριστιανικούς τάφους που μεταφέρθηκαν από το Μετρό στον κήπο και θα επισκέπτονται την υπαίθρια γλυπτοθήκη. Ώς το τέλος του χρόνου δε, αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες στο Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας (θα στεγάσει εκδοτήριο και χώρους υποδοχής, οπότε το μουσείο θα έχει την πλήρη του μορφή, καθώς στον 750 τ.μ. όροφο του Μεγάρου θα φιλοξενούνται περιοδικές εκθέσεις).

Πηγή: Τα Νέα, 13/2/2009 (Μαίρη Αδαμοπούλου)

Λουκής Λάρας-Δημήτριος Βικέλας

Το γνωστότερο λογοτεχνικό έργο του Δημήτριου Βικέλα είναι ο Λουκής Λάρας, ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο στις μαρτυρίες ενός υπαρκτού προσώπου. Αφορμή της έμπνευσης του συγγραφέα στάθηκε η γνωριμία του στο Λονδίνο με έναν Χίο ομογενή, τον Λουκά Τζίφο, που σύμφωνα με παράκληση του συγγραφέα του άφησε τις αυτοβιογραφικές του σημειώσεις. Βέβαια ο Βικέλας κατάφερε να διαμορφώσει αυτές τις σημειώσεις του γέροντα από τη Χίο και να δημιουργήσει ένα εκτεταμένο πεζογράφημα που κυμαίνεται ανάμεσα στην ηθογραφία και την ιστορία και έχει έκταση ανάλογη με μια νουβέλα.

Σημείο εκκίνησης της αφήγησης είναι το 1821, όταν ο εικοσάχρονος τότε Λουκής Λάρας βρίσκεται στη Σμύρνη και ασχολείται με το εμπόριο μαζί με τον πατέρα του. Για την Επανάσταση και τη Φιλική Εταιρεία γνώριζε λίγα και έτρεφε ελάχιστες ελπίδες για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Με την έναρξη της Επανάστασης οι Τούρκοι τρομοκρατούν τους χριστιανικούς πληθυσμούς κι έτσι πατέρας και γιος καταφεύγουν στη Χίο, όπου βρίσκεται η υπόλοιπη οικογένεια. Μολονότι διαθέτει ψυχικά χαρίσματα και σωματικά προσόντα, δε συμμετέχει ενεργά στον αγώνα. Ένα χρόνο μετά οι Τούρκοι επιτίθενται στη Χίο και μπροστά στον επερχόμενο κίνδυνο η οικογένεια εκπατρίζεται ξανά. Καταφεύγουν πρώτα στη Μύκονο, κατόπιν στις Σπέτσες και αργότερα στην Τήνο, όπου ο Λουκής Λάρας επιδίδεται με επιτυχία στο εμπόριο. Εκεί πεθαίνει ο πατέρας του ήρωα. …
Δεν γράφω παραπάνω για να μη σας το χαλάσω.

Ο Δημήτριος Βικέλας γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 15 Φεβρουαρίου 1835. Καταγόταν από μεγάλη εμπορική οικογένεια της Βέροιας και το αρχικό όνομα της οικογένειάς του ήταν Μπεκέλα ή Μπικέλα. Πατέρας του ήταν ο έμπορος Εμμανουήλ Βικέλας και μητέρα του η Σμαράγδα, κόρη του εμπόρου Γεωργίου Μελά και αδελφή του Λέοντος Μελά. Σε ηλικία τεσσάρων ετών έμεινε για ένα χρόνο στο Ναύπλιο με την οικογένειά του, η οποία ένα χρόνο μετά εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Γενικά η μόρφωσή του δεν υπήρξε ποτέ συστηματική λόγω των συνεχών μετακινήσεων της οικογένειάς του αλλά και δικών του προβλημάτων υγείας. Η μητέρα του όμως ήταν πολύ καλλιεργημένη και του προσέφερε αρκετά μαθήματα κατ’ οίκον. Ο ίδιος αργότερα ομολόγησε ότι σ’ αυτήν όφειλε την κλίση του προς τα φιλολογικά ενδιαφέροντα. Στην Πόλη πέρασε εννιά χρόνια ως το 1849, οπότε γύρισε στη Σύρο μαζί με τη μητέρα του και φοίτησε στο Λύκειο του Χ. Ευαγγελίδη.
πηγή: http://www.e-alexandria.gr

Διαβάστε το : http://rapidshare.com/files/144849506/Dimitrios_Vikelas_-_Loukis_Laras.pdf

ΦωτοΕρευνητές

ΟΜΑΔΑ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΜΕΣΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Όπως ακριβώς τα θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη, ανάλογα με την θέση που βρίσκονται, αναπαριστούν κάθε δευτερόλεπτο τα εμπρός τους τεκταινόμενα, έτσι και κάθε φωτογραφική εικόνα λειτουργεί σαν ένα απειροελάχιστο θραύσμα καθρέφτη που όμως απολιθώθηκε για πάντα …

Τα ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ λοιπόν που προέκυψαν απ την πρόσφατη αυτή διερεύνηση των Φωτοερευνητών εκτίθενται στον εκθεσιακό χώρο του πολυχώρου Στάβλος οδός Ηρακλειδών 10, Θησείο από Πέμπτη 5 μέχρι και 19 Φεβρουαρίου με ώρες επίσκεψης 12.00-15.00 & 18.00-23.00 καθημερινά εκτός Δευτέρας &Τρίτης.

Εγκαίνια : Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009 – ώρα 19.00

Επιμέλεια εκθεσης : Κίμων Αξαόπουλος
Πληροφ. 210-3452502, 6932305880
e-mail : kimon@otenet.gr fraggi@ontelecoms.gr

URL2: http://www.myspace.com/fotoerevnites
URL3: http://www.facebook.com/group.php?gid=41365512632

Οι Φωτοερευνητές, είναι μια δραστήρια φωτομάδα που με τον εμψυχωτή τους Κίμωνα Αξαόπουλο και την προσωπική τους έμπνευση και δημιουργικότητα ανιχνεύουν ποικιλοτρόπως το φωτογραφικό μέσον και την αλληλεπίδρασή του όχι μόνο με τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και με τον κοινωνικό μας περίγυρο.

ΠΑΡΒΑΣ – ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ PARVAS

Σκηνοθεσία: Γεράσιμος Ρήγας

Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Γιαννακός, Φλώρα Γιαννακού, Ντίνα Γιαννακού, Βαγγέλης Σιμαγδαλάς

Ντοκιμαντέρ που σκιαγραφεί την καθημερινότητα μιας οικογένειας      που κατοικεί στη χώρα της Αμοργού.

Ο σκηνοθέτης χωρίζει την ταινία που γύριζε επί 26 μήνες σε 4 μέρη, όσες και οι εποχές του χρόνου. Κινηματογραφεί τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη καφενείου Δημήτρη Γιαννακό, γνωστό και ως Πάρβα, από έναν παγωμένο χειμώνα με χιόνι στο νησί μέχρι και μετά το θάνατό του, όταν το ανέλαβε η γυναίκα του με τη μια τους κόρη το καφενείο. Η ταινία είναι ευαίσθητη και ελεγειακή, προσφέρει ένα αληθινό πορτρέτο μοναξιάς σε μια αντεστραμμένη και ρεαλιστική εικόνα των Κυκλάδων, με την αγωνία και τις πολλές σιωπές μιας χούφτας ανθρώπων που τα φέρνουν βόλτα με το χορτασμένο από τη θάλασσα βλέμμα να περιορίζεται στις μικρές τους συνήθειες και σε μια αδιόρατα μακάβρια αναμονή. Μια ενδιαφέρουσα δουλειά, που δεν υποκύπτει στο μελό ή στην εθνογραφία.

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

» ΔΑΝΑΟΣ

Λ. Κηφισίας 109 (ΜΕΤΡΟ Πανόρμου), 210 6922655

ΔΑΝΑΟΣ 2

18.45-20.45-22.45 ΣαβΚυρ και ώρα 17.00

ΦΙΞ

» ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ PRINCE FILMCENTER

Λ. Συγγρού 106, Φιξ (ΜΕΤΡΟ Συγγρού-Φιξ), 210 9215305

18.30-20.30-22.30

Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Ομιλία του σκηνοθέτη Σπύρου Ευαγγελάτου, με τίτλο
«Σαίξπηρ: Αντώνιος και Κλεοπάτρα, μια τραγωδία ώριμων εραστών».

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009, ώρα 19:00-20:00

Αρχαιολογική Εταιρεία
Πανεπιστημίου 22
Αθήνα

Πληροφορίες
Τηλ.: 210 3609689, fax: 210 3644996
e-mail: archetai@otenet.gr
Δικτυακός τόπος: www.archetai.gr

Βυζαντινή ζωγραφική

Παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Παπαϊωάννου Βυζαντινή και Ρωσική ζωγραφική (σειρά Βυζαντινή Βιβλιοθήκη, 2. Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2007).
Το βιβλίο εκδόθηκε στη Γαλλία το 1965 και κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση των Ελένης Νάκου και Χριστίνας Σταματοπούλου.

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:
– Άγγελος Δεληβοριάς, Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη
– Νίκος Ζίας, Ομότιμος Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων
– Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας
– Γιώργος Κόρδης, ζωγράφος, πανεπιστημιακός

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009, 19:00

Μουσείο Μπενάκη
Κουμπάρη 1 και Βασ. Σοφίας, Αθήνα

Πληροφορίες
Τηλ.: 210 3671000, fax 210 3671063
e-mail: benaki@benaki.gr